De demonstraties in Iran van 7 december laten zien dat het heilige beeld van de hoogste leider Ali Khameini niet meer vanzelfsprekend is. Mensen zijn niet langer bang om hem een onrechtmatige leider of zelfs dictator te noemen. Ze willen laten weten dat hij niet langer de legitieme religieuze leider is in de ogen van het volk.
De oppositie heeft zich ontwikkeld tot een politieke kracht, demonstranten verscheuren billboards van Khamenei en Ahmadinejad en stampen op de Nationale Studenten Dag niet op Amerikaanse vlaggen maar op beeltenissen van de Iraanse leiders. Hun vijand is niet langer Amerika, maar het zijn de machtigen van Iran zelf. Ze schreeuwen luid: ‘Khamenei is een moordenaar, zijn regering niet legitiem’ en ‘Shah of dokter, we willen geen dictator!’ (verwijzend naar dr. Mahmoud Ahmadinejad, de huidige president).
Escalatie van overheidsgeweld
Als insider en campagneleider heb ik de enorme passie en volharding voor democratische verandering gezien onder de Iraanse bevolking. Afgelopen 7 december is de situatie echter verhevigd door de harde confrontaties tussen de veiligheidstroepen en de dissidenten in de straten. Tot nu toe was de oppositie een vreedzame en respectvolle beweging, maar door de verdere escalatie van overheidsgeweld laten de demonstranten niet langer over zich heen lopen. Demonstranten vechten sinds kort terug tegen de basij en de soldaten van de islamitische revolutionaire garde. In de nabije toekomst zou deze verheviging van de strijd uit de hand kunnen lopen, ook omdat de oppositie zelf niet eensgezind is over de te gebruiken middelen om verandering te bereiken.
Twee maanden voor de betwiste presidentsverkiezingen op 12 juni was ik getuige van de Iraanse passie en vastberadenheid. Ondanks verwoede pogingen van de Iraanse leiders om de nieuwe beweging te marginaliseren en in diskrediet te brengen door ze te beschuldigen van Westerse beïnvloeding, staan de meeste Iraniërs sceptisch tegenover deze uitleg. Het feit dat Iran een enorme jonge bevolking heeft, is een groot voordeel gebleken omdat zij de Groene Beweging van veel energie voorzien.
Khatami
Waar velen buiten Iran denken dat de beweging net is begonnen, kan de oorsprong echter al gezien worden bij de verkiezing van president Mohammad Khatami tien jaar geleden, toen zijn kiezers voor politieke hervorming kozen. Ondanks dat die poging mislukte heeft het Iraanse volk de afgelopen tien jaar de hoop op fundamentele verandering niet opgegeven. Ze willen niet per se een nieuwe revolutie, maar wel politieke en sociale hervorming.
Ondanks het feit dat de overheids troepen meer dan ooit getraind zijn in de confrontatie met en het neerslaan van dissidenten hebben deze laatsten niet stilgestaan. De organisatie van de oppositie is gegroeid en de recente demonstraties laten zien dat ook zes maanden na de controversiële verkiezingen mensen nog steeds de straat op gaan, ondanks het gevaar gearresteerd, gemarteld of zelfs doodgeschoten te worden.
Groene keten
Afgelopen zomer werkte ik als campagneleider van Mir Hossein Moussavi die het opnam tegen Ahmadinejad. Onderdeel van de vreedzame marsen was een groene keten door de langste straten van Teheran, meer dan vijfentwintig kilometer lang. De enorme steun voor Moussavi was in het hele land te zien, en gedurende onze campagne sloten meer en meer supporters van Ahmadinejad zich bij ons aan.
In de nacht van de verkiezingen waren velen van ons dan ook in shock, vooral omdat het nieuws van Ahmadinejad’s herverkiezing kwam terwijl sommige stembureaus nog niet eens waren gesloten. We kregen veel signalen over fraude, en gardetroepen hadden bij stembureaus Moussavi’s controleurs verhinderd om bij de tellingen aanwezig te zijn.
Terwijl we bekeken we hoe we moesten reageren werden velen van ons gearresteerd. Deze arrestaties waren al voor de verkiezingsdag gepland, omdat de overheid bang zou zijn dat we grote demonstraties zouden organiseren. Ondanks de arrestaties van de meeste kopstukken gingen de mensen massaal de straat op.
Democratie en vrijheid
De overheid heeft nooit willen geloven dat de oppositiebeweging door het Iraanse volk zelf is georganiseerd en ontkent nog steeds keer op keer het feit dat Iraniërs zelf verandering willen. Hoe nu verder, vragen velen zich af. De oppositie wint nog steeds aan sterkte, en sommige religieuzen hebben zich openlijk uitgesproken tegen de huidige regering en Khameini.
De jongere generatie, leiders van de oppositie, hebben echter maar een doel: democratie en vrijheid.
Ariana is een studente en was een van de arrestanten na de verkiezingen.
