Geert Wilders is de meest prominente voorvechter van vrouwen- en homorechten op dit moment. Hij laat geen moment onbenut om aan de kaak te stellen dat de rechten die vrouwen en homo’s in Nederland verkregen hebben, tot op het bot beschermd moeten worden. Minister Plasterk, die daadwerkelijk emancipatie in zijn portefeuille heeft, hoor je daar veel minder over. Dit laat zien hoe linkse onderwerpen gekaapt zijn door rechts. De gijzelneming van de emancipatie-agenda staat sociale verandering in de weg. 
Feministen worden in Nederland sinds de tweede feministische golf vooral gezien als zagers, met Ciska Dresselhuys als angstaanjagend opperhoofd van zuurheid en bitterheid. De teneur is dat gelijkheid voor de wet is verkregen en dat iedere vorm van overgebleven ongelijkheid aan de individuele vrouw zelf te wijten is. Wanneer het echter gaat om de emancipatie van Moslimvrouwen, is iedere misogyne man ineens zelfbenoemd feminist. Vrouwenonderdrukking zou inherent zijn aan de Islam. Hij wijst op de hoofddoek als symbool van patriarchale oppressie en vrouwenbesnijdenis als het ultieme kwaad dat vrouwenhatende moslimmannen hun vrouwen en dochters aandoen.
Schijntolerantie
Het is evenzeer maar de vraag of aanhangers van Wilders zo voor homoseksualiteit zijn. Hoewel toekomstig Nederlanders er in de inburgeringscursus op gewezen worden dat je geen Nederlander mag zijn als je kussende mannen niet fantastisch vindt, vindt de meerderheid van de Nederlanders (en dan vooral de heteromannen) dat kussende mannen vies zijn. Beleidsonderzoek laat zien dat er sprake is van schijntolerantie: heteroseksuelen zeggen wel homoseksualiteit te accepteren, maar homoseksuelen ervaren dit anders. ‘Homo’ en ‘mietje’ zijn nog steeds scheldwoorden – zeer zeker geen geuzennamen voor gastjes met vlaggetjes op hun jas. De agenda ligt – opnieuw – bij het aantonen van de intolerantie van Moslims. Zo wordt gewezen op anti-homo uitspraken van imans en wordt (onterecht, PDF) gesteld dat het vooral Marokkaanse jongens zijn die homo’s in elkaar slaan.
Volgens deze denkwijze zijn er eigenlijk twee soorten patriarchaat, die in een hiërarchie zijn te plaatsen. Er is ‘ons’ patriarchaat dat minder erg en/of fundamenteel anders is dan ‘hun’ patriarchaat. Het gaat dan ook niet om het daadwerkelijk emanciperen van homo’s of om het aankaarten van geweld tegen vrouwen. Wilders gebruikt emancipatie om een uitsluitende agenda te propageren. En daarmee is de emancipatie van vrouwen en homo’s een rechts onderwerp geworden.
Links-rechts continuüm
De indeling links-rechts is discutabel. Partijen, politici en hun standpunten zijn allang niet meer eenduidig in te delen op een links-rechts continuüm. Wanneer politicologen echter spreken over links, bedoelen zij een beweging die gericht is op sociale verandering – vandaar ook de aanduiding progressief. Het willen uitsluiten van nieuwkomers is een verlangen naar de terugkeer van een oude status quo – het tegenovergestelde van vooruitgang. Linkse onderwerpen worden dus gebruikt – misbruikt – door rechtse stemmen.
Partijen en organisaties die zich traditioneel met sociale ongelijkheid bezig houden, hebben moeite om te gaan met deze gijzelneming. Links laat zich nu eenmaal niet graag voor het karretje van rechts spannen. Om sociale verandering te bewerkstelligen, is een analyse van macht en hegemonie nodig: wie spreekt voor wie met welke argumenten en welke doelstellingen? Een dergelijke analyse is niet alleen voorbehouden aan sociale wetenschappers, maar is ook de taak van politici, journalisten, bloggers en alle andere mensen die begaan zijn met maatschappelijke ongelijkheid.
Linda Duits wordt betaald door de UvA dus die weet wel hoe het zit.
CC-Foto: Chris Schuepp
