She did it. Zaterdagavond voltooide Laura Dekker haar solozeiltocht rond de wereld toen ze rond acht uur ’s avonds de haven van St. Maarten binnenvoer. Supermooi, hartstikke knap en een dikke vette fuck you naar de Nederlandse Kinderbescherming en leerplichtambtenarij. Kunnen we er nu alstublieft over ophouden? Ja het was gevaarlijk, ja het was tegen de regels en ja, voor 99.999 van de 100.000 tieners was het absoluut een slecht plan geweest. Vooral omdat veruit de meeste pubers geen idee hebben wat ze willen. Laura wist dat wel, op haar tiende al. Bovendien is ze koppiger dan Boris Johnson op een ezel. ‘Nee’ bestaat niet. ‘Onmogelijk’ bestaat niet. Er zit bij haar een schroefje los, zoals bij wel meer overachievers het geval is. Naar alle waarschijnlijkheid is ze een draak van een kind om bij in de buurt te zijn, maar wel de jongste solozeiler aller tijden.
Eigenlijk kun je Laura Dekker prima vergelijken met een die hard-bergbeklimmer. Helden wanneer zij de toppen van de wereld bereiken en bereid grote offers te brengen. Vingers, tenen en beste vrienden vallen ten prooi aan de grillen van de gletsjer en worden vervolgens achteloos achtergelaten op weg naar de top. Pieken is het enige wat telt. Ook al loopt men een gigantisch risico om net zo te eindigen als al die kapitein Iglo’s die ooit hun dromen deelden, maar die nu voor eeuwig vastgevroren zitten aan een of andere kutberg. Want tussen held en ijslolly zit maar een lullig stapje. Dat was ook wat iedereen vreesde bij Laura. Eén slechte knoop, één slordig gelezen weerkaart, één aanvaring met een koraalrif en ze was hartstikke dood geweest. Tragisch, maar absoluut haar eigen keuze. Risico van het vak.
Pleziervaart door Pirate Bay
Een groter probleem was ontstaan wanneer Laura niet in haar zelfgegraven zeemansgraf was gedonderd, maar ontvoerd was door Somalische piraten. Hadden onze mariniers het dan op moeten knappen? Als omkomen in een storm eigen schuld dikke bult is, geldt dat dan ook voor pleziervaarten door Pirate Bay die eindigen in blanke slavernij?
Het is een loze discussie nu het Nederlandse zeilmeisje, dat liever Nieuw-Zeelands wil zijn, veilig is aangekomen. Een meisje waarmee het wel goed komt, want als je de Nederlandse bureaucratie en de wereldzeeën hebt bevochten en overwonnen, dan is een havo-papiertje echt geen uitdaging meer. Laten we dus onze nationale neuzelneigingen negeren en gewoon een keer vieren dat iemand heeft gegokt en gewonnen. Dat iemand lekker on-Nederlands roekeloos en ambitieus durfde te zijn. Dat ze het hem toch maar mooi heeft geflikt verdomme. High Five!
Joyce Brekelmans zou bij een solozeiltocht al verzopen zijn voordat Texel in zicht was.
Cc foto: Savyasachi
