Het was dinsdag de verjaardag van onze koningin. Daar kan ik als uitgesproken antimonarchist een lang stuk over schrijven. Maar dat is allemaal al eens geschreven en naar alle waarschijnlijkheid beter. Bovendien is de vorst en bijhorende schaatskoorts momenteel zo hevig dat er tegen in gaan mij enkel weerstand zal opleveren. De media staan er dan ook bol van deze dagen. Oranjekoorts, schaatskoorts, algehele koorts om ons af te leiden van de ellende van de dagelijkse gang van zaken. Dromen van een Elfstedentocht en vieren dat ons land geleid wordt door een sprookje.
Overbodige reünies
Vieringen van archaïsche en verzonnen tradities, een verlangen naar een rustiek en vertrouwd verleden. Voor een gevoel van saamhorigheid en herkenning. Maar ook daarover is al voldoende over geschreven, die hang naar het verleden. Een hang die in de muziek zich al een paar jaar openbaart in al dan niet geheel overbodige reünies. Bands die al in twintig jaar niets meer hebben laten horen die nu ineens de (financiële) noodzaak zien weer te gaan optreden.
Is dat erg? Uiteraard niet. Er zijn genoeg mensen die gaarne geld neer leggen om vergane glorie in levende lijve te aanschouwen. Omdat ze het vroeger niet hebben gezien, te jong waren of het nog eens willen zien, want ooit was het legendarisch. Weliswaar keer op keer met als gevolg de deceptie, maar dan heb je de band in ieder geval gezien (en is de illusie gebroken). En ook dat is niet erg.
Alleen zo jammer dat de groep die op het heden jaagt en weids naar de toekomst gebaart slinkende is, verdwijnt. Uit de concertzalen, uit het openbare leven en uit het politieke leven. Liever staan we een hele avond stil bij Hare Majesteit of vergapen ons aan echo’s en konijntjes. Vandaag zien we over twintig jaar wel.
Tjeerd van Erve schrijft op onmogelijk veel plekken, maar bundelt tegenwoordig alles op zijn eigen blog.
