Neurosis heeft een nieuw album af en in de startblokken staan. De eerste tien minuten zijn onlangs al met de wereld gedeeld en beloven niets dan goed (of onheil, net zo je wilt). Album nummer tien sinds 1987 en in een periode vijf jaar waarin we lekker werden gehouden met de reissue van Through Silver In Blood. Niet dat de band echter stil heeft gezeten. Er werd sporadisch live gespeeld (zo stond de band tweemaal op Roadburn, beide keren enorm indrukwekkend), maar er werd vooral gewerkt aan andere uitingen.
Zo waren Steve Von Till en Scott Kelly eerder dit jaar allebei te vinden op de donkere tribute aan Townes Van Zandt (toepasselijke genaamd Songs Of Townes Van Zandt). Een singer-songwriter waar beide voormannen van Neurosis duidelijk veel inspiratie uit hebben gehaald voor hun eigen (solo)werk. Steve Von Till als zichzelf of als Harvestman in een zoektocht langs de donkere krochten van de Amerikaanse folktraditie, met dezelfde brommende ondertoon als bij Neurosis maar dan eenzaam op zijn akoestische gitaar.
Een pad dat Scott Kelly (met The Road Home) ook bewandelt. Woelend in en wadend door de Smithsonian Folk boxen, flirtend met Woody Guthrie en aan de hand van Townes Van Zandt vertaalt Kelly de diepe duisternis in hem. Een duisternis die even goed de basis vormt van de apocalyptische post-metal van Neurosis. Sfeer en toonzetting liggen op The Forgiven Ghost In Me dan ook in dezelfde lijn en zonder dat het trommelvlies hier ditmaal onder hoeft te lijden gaat hij net zo diep wanneer hij kreunt “We let the hell come, we let the hell come”. Praktisch voel je vlammen aan je kuiten likken, het vlees al lichtelijk opkrullen en wegbranden.
Droog en hard als de woestijnwind
Spaarzaam in toon, maar niet spaarzaam in emoties. Kelly neemt de luisteraar op zijn derde soloplaat mee in zware americana, zo droog en hard als de woestijnwind. Acht nummers die vooral rond de krakende vocalen van Kelly draaien. Een stem die in klank alleen, maar ook in woord, ellende draagt. Alsof hij de Dust Bowl Ballads van Guthrie heeft ingeslikt, weggespoeld met crisisfolk en illegaal gestookte whiskey om zijn eigen demomen te verjagen. Eenenveertig minuten aan donkere wolken, niet aan de horizon maar recht boven je hoofd. Een prachtige vertolking van de hel die het leven is.
